In de koele adem van de ochtend
loopt hij, jong nog,
de straat op als een draad tussen tijden.

Onder zijn arm de sapu lidi’s
bundels van droog blad,
met touw bijeengehouden als gebeden in stilte.
Ze ruiken naar erf, naar vloer, naar vroeger.

Maar zijn ogen lichten op
in het blauwe gloeien van zijn scherm.
Zijn duim veegt sneller dan een bezem —
berichten, beelden, stemmen van elders.
Hij lacht om iets wat niemand op straat ziet.

De bezems wachten.
Ouder dan hijzelf.
Ze kennen het ritme van moedershanden,
het dansen over tegel en stof,
het vegen van verhalen die niemand meer vertelt.

Hij roept niet. Hij zingt niet.
Zijn mond is stil, zijn scherm spreekt.
Maar onder zijn arm wiegt het verleden,
en ritselt zacht,
alsof het hem nog iets wil zeggen
voor het vergeten wordt.

Uit: Ik was daar nog even
Een bundel mijmermomenten in wording – Patrick Wouters