De ochtend van vertrek.
Een afscheid zonder woorden,
zoals de zee zich terugtrekt
zonder belofte,
zonder verwijt.

Ik laat het achter:
de hectiek van Jakarta
de ochtenddauw van Magelang
de stilte van Ambarawa
de onpeilbare diepte van
het meer Rawa Pening
Semarang,
waar het verleden nooit ver weg is
desa Tembi
met zijn stemmige zijn
Borobudur
in adembenemd licht
Surabaya’s trots en
Sanur
waar de dagen zich
traag lieten vallen.
Sidemen
als een ademtocht
na een lang gesprek.

Gezichten keken me aan
zonder oordeel
zonder haast.
Ze vroegen niets
en gaven alles
in een glimlach.

Nederland wacht —
met beleefde afstand
en ogen die je zien
maar niet echt ontmoeten.
Waar je wieg ook stond —
je blijft er altijd
de ander.

Maar ik ben niet kwijt
wat ik vond.
Ik draag het in me,
zoals batik
een onuitgesproken verhaal draagt,
zoals gamelan blijft klinken
in de stilte van een andere tijd.

Dit is geen vaarwel.
Ik zeg alleen:
nog even niet.

Uit: Ik was daar nog even
Een bundel mijmermomenten in wording – Patrick Wouters