Soms
is herinneren
niet meer dan stilstaan bij iets
dat al weg is
maar nog wacht
om gezien te worden.

Een oude foto op de kast,
met mensen erin die mij ooit kenden
zoals ik hen.
Hun blikken vangen mij
zoals het licht hen ving
op die dag die niemand zich nog echt herinnert
en toch niet vergeten is.

Misschien is dat wat schrijven is —
de leegte tussen toen en nu
niet vullen,
maar aanraken.

Zodat het even weer klopt.
Zodat wat ver was
zachtjes dichterbij komt,
en zegt:
Ik was daar nog even.

Geïnspireerd op het gedicht Foto van Herman de Coninck

Uit: Ik was daar nog even
Een bundel mijmermomenten in wording – Patrick Wouters