Uit mijn boek glijdt een vergeelde kattebel als een schim uit een ander leven.
In vluchtig handschrift de woorden: Ala sani, na boeng sani — alles wat gebeurt, gebeurt voor het beste.
Een Surinaamse wijsheid opgetekend in de marge van een dag die al lang voorbij is. Een boekenlegger van herinnering die zijn tijd afwacht om opnieuw betekenis te krijgen.
Op Zanderij kijk ik nog één keer om. De warmte van het land blijft aan mijn huid kleven. Mijn hart knoopt zich samen in het onuitgesproken afscheid.
Zal ik hier ooit terugkeren? De tijd zwijgt. Maar een zachte stem in mij zegt: welke afslag ik ook neem — Ala sani, na boeng sani alles komt goed, op een manier die ik nog niet ken.
Uit: Ik was daar nog even Een bundel mijmermomenten in wording – Patrick Wouters
#Beautiful #Suriname #Paramaribo #verhalen #schrijven #bookstagram #boekstagram #Vluchtindewerkelijkheid #Rauw/Rouw #Onderweg Ik was daar nog even Dank voor de inspiratie lieve Marlene Amelo.
Lawang Sewu: het huis met de duizend deuren, Semarang, Indonesië
Geboren in Den Haag, opgegroeid in Rijswijk en – na een lang uitstapje naar het Groene Hart – sinds 2018 weer terug in het Rijswijkse. Schrijver Patrick Wouters publiceerde twee boeken, waarvan het meest recente de titel Rauw/Rouw draagt: het pure verhaal van het verlies van een vriend en de zoektocht naar wat daaraan voorafging.
Sinds zijn jeugd, die zich afspeelde in de wijk Steenvoorde-Noord, schrijft Patrick verhalen. De voedingsbodem daarvoor werd gelegd op de voormalige school aan de Dr. Poelslaan en de Pius XII, die later opging in de Petrusschool. Aan onderwerpen uit zijn onbezorgde jeugd geen gebrek. Een belangrijke rol is weggelegd voor het migratieverhaal van zijn ouders en grootouders, die in 1958 gedwongen Indonesië verlieten. Dat verhaal blijkt een onuitputtelijke inspiratiebron.
De ander zien Tegenwoordig wordt het verhaal van de Indische Nederlander gezien als een van de eerste grote migratieverhalen in Nederland. Een verhaal van verbinding: een nieuwe plek vinden en creëren – iets wat veel nieuwe Nederlanders door de jaren heen hebben moeten doen. Dat fascineert hem: ‘Alle mensen, alle Nederlanders – multicultureel of niet – hebben een verhaal. Dat is iets wat ons bindt. Waar we van kunnen leren en groeien. Ook naar elkaar toe. Door de ander echt te zien, kunnen we verdeeldheid overwinnen.’
In 2022 debuteerde hij met Vlucht in de werkelijkheid, een mozaïekvertelling over de vriendschap tussen twee jongens die elkaar sinds hun twaalfde kennen, elkaar rond hun zeventiende uit het oog verliezen en elkaar in hun dertiger jaren terugvinden in het Nationaal Archief in Den Haag. Ze hervatten hun vriendschap, en gaandeweg ontvouwt zich hun gedeelde familiegeschiedenis in een gezamenlijk boekproject. Met flashbacks naar Nederlands-Indië, Indonesië en Suriname. Wouters schreef delen van het boek in zowel Indonesië als Suriname.
‘Ik wilde schrijven over thema’s als vriendschap, mentale gezondheid, familierelaties, kolonialisme en migratie. Maar lezers vooral op het spoor zetten om de andere kant van de Nederlandse geschiedenis zelf te ontdekken.’
Na Vlucht in de werkelijkheid bleven veel lezers met vragen achter. In het opzichzelfstaande vervolg Rauw/Rouw wordt een tipje van de sluier opgelicht. Het boek speelt zich af in het heden, maar ook het Den Haag en New York van de jaren zeventig vormen het decor van enkele scènes. Indonesië en Suriname keren eveneens terug als belangrijke plaatsen waar de hoofdpersonen het nodige beleven. Rauw/Rouw is rauwer van stijl dan zijn debuut. ‘Mijn tweede boek is ook het resultaat van een persoonlijke ontwikkelingsreis. Ik hoop dat lezers de gelaagdheid ervan en de knipoog hier en daar kunnen waarderen.’
Mijmermomenten Momenteel werkt Wouters aan Onderweg, een los te lezen vervolg op Rauw/Rouw. Onlangs maakte hij opnieuw een schrijfreis naar Indonesië. Daar ontstond ook het idee voor een geïllustreerde bundel mijmermomenten, onder de titel Ik was daar nog even. Enkele daarvan zijn als voorpublicatie te vinden op zijn website.
‘Schrijven is ook veel onderzoek doen op inspiratieplekken. Indonesië en Suriname zijn landen waar ik veel verhalen mocht optekenen van mensen die hun persoonlijk lief en leed met me wilden delen.’
De boeken van Patrick Wouters zijn verkrijgbaar bij iedere (online) boekhandel. Gesigneerde exemplaren zijn te bestellen via zijn website. Op senangproducties.com vind je achtergrondinformatie over de totstandkoming van zijn boeken en impressies van boekpresentaties in zowel Suriname als Nederland.
Gefocust en vastberaden loop ik langs de massa op weg naar de bosrand van het Haagse Malieveld. Aan de buitenkant zie je op het eerste gezicht niets aan mij. Het afgelopen jaar trapte mijn lichaam vaker op de rem als ik dreigde over mijn grenzen heen te gaan. Ik trad ze blijkbaar met grote voeten. Gelukkig is er telkens rust, stilte en mijn pen.
Om safe en sane te blijven in deze waanzinnige tijden, leer ik steeds beter mijn energie te verdelen. Met hulp van buiten. Ik beperk me tot mijn cirkel van invloed. Trekken aan dode paarden probeer ik al een tijdje niet doen. Kiezend voor nieuwe verbindingen. Maar ben er nog lang niet: dat heeft invloed op mijn stap naar buiten. Betekenisvolle dagen laat ik liefst aan mij voorbijgaan. Geef er er een eigen draai aan. Sowieso ben ik net als een van mijn romanpersonages helemaal klaar met de Nederlandse verdeel-en-heers-herdenkingscultuur, de-dubbele-standaarden rond ‘Nooit meer…’ Holle woorden rond 4 en 5 mei en 15 augustus. #ikherdenk al jaren op een eigen manier. En gelukkig zie ik nieuwe generaties opkomen met hoopvolle verrijkende, verbindende en verreikende initiatieven. Waar vragen worden gestelde en wetkelijke interesse in de ander is. Zondagavond 4 mei aan de Koekamp in Den Haag was zo’n initiatief. Ik ben blij erbij te zijn. Een alternatieve, inclusieve herdenking georganiseerd door onder meer dappere collega Rijksambtenaren. Een waardige en waardevolle herdenking die me hoop geeft en nieuwe moed. Meer dan een alternatief op het decennialang gehanteerde narratief. Om stil van te worden in tijden waarin stilte helaas ook oorverdovend kan zijn. Never again means never again. Nooit meer is nu.
[…] ‘Ja! Tuurlijk!’ Zonder aarzelen beantwoord ik Robins voorstel om deze avond en nacht samen onze doden te herdenken, me niet realiserend wat hij daar eigenlijk mee bedoelt. In Indonesië ben ik ieder gevoel voor plaats en tijd kwijt. Hier is het al zaterdag 4 mei. Robin blijkt zo zijn eigen rituelen te hebben rond betekenisvolle dagen. 4 mei en 15 augustus, Allerzielen en Allerheiligen zijn daar onderdeel van.
Zelf ben ik allang klaar met die hypocriete collectieve Nederlandse herdenkingscultuur, gespeend van iedere inclusiviteit. Leren van het verleden? Ho maar. Meten met twee maten, dubbele standaarden hanteren en ‘nooit meer’ geldt vast alleen hier en niet dáár. De stilte, de oorverdovende, verontrustende stilte als het gaat om de praktijken van de Israëlische regering in Gaza: ik trek dat gehuichel niet meer. Silence is violence. Mijn activistische hart slaat over. Juist nu komt het erop aan om tegen de stroom in van verbindende betekenis te zijn. Of ik dat nog wil, is een tweede: het hypocriet gewauwel is te ver doorgedrongen tot alle haarvaten van onze samenleving.
Maar goed, dit momentum is een uitgelezen kans om de ontluikende vriendschap met Robin meer diepgang te geven. Na onze eerste twee ontmoetingen bleek dat we meer met elkaar gemeen hebben dan we zelf voor mogelijk hielden.
Mannen onder elkaar, Surabaya, zaterdag 4 mei. Dat we uitgerekend deze dag verzeild raken op de plek waar veel van onze familieleden een laatste rustplaats vonden tussen 1920 en pakweg 1960, is geen toeval. […]
[…] Het ommuurde Ereveld Kembang Kuning tref ik in onberispelijke staat aan, toegewijd onderhouden door de Oorlogsgravenstichting. Daar pak ik traditiegetrouw mijn mijmermoment: de waanzin van oorlog op zoveel-duizend vierkante meter. Ik schud mijn hoofd en loop achter Robin aan, die mij het grafmonument van een verongelukte vliegtuigbemanning wil laten zien. […]
Fragmenten uit Rauw/Rouw, Deel VI Now and then, hoofdstuk #Surabaya. Het pure verhaal over het verlies van een vriend en de zoektocht naar wat daaraan voorafging. Meer info via link in bio.
“In deze aflevering gaan we in gesprek met Patrick Wouters, schrijver van het aangrijpende Rauw/Rouw — het opzichzelfstaande vervolg op zijn debuut Vlucht in de werkelijkheid.
Rauw/Rouw is een mozaïekvertelling: fragmentarisch en gelaagd opgebouwd, waarin scènes elkaar afwisselen en de lezer zelf de verbanden legt. Patrick schrijft in beelden, laat veel ruimte voor verbeelding en nodigt je uit om als lezer tussen de regels door te voelen en te ontdekken. Zijn verhaal neemt je mee op een indringende reis door Nederland, Suriname en Indonesië en raakt thema’s als familierelaties, adoptie, vriendschap, intimiteit, mentale gezondheid, depressie, zelfdoding en rouw.
Presentator Chester Mijnals en cohost Raoul Pengel spreken met Patrick over het ontstaan van deze bijzondere roman, zijn schrijverschap en de diepere lagen die hij met moed en kwetsbaarheid blootlegt.
📚 Meer over Patrick Wouters en zijn werk vind je op: senangproducties.com
Woensdag 19 maart 2025 droeg ik voor uit mijn boeken tijdens De Sociale Tafel bij Theater de Vaillant in Den Haag.
Als geboren Hagenaar met roots in onder meer Indonesië, was het fijn om ook iets van mijn persoonlijke verhaal te delen vandaag.
Ale mensen, alle Nederlanders (bicultureel of niet) hebben een verhaal. Dat is iets wat ons bindt. Waar we van kunnen leren en groeien. Ook naar elkaar toe. Het is belangrijk om elkaar echt te zien. Naar elkaar te luisteren.
Het Indo café presenteerde 8 maart 2025 in de Centrale Bibliotheek in Den Haag, de Pediscussie met als gast Patrick Wouters.
Patrick ging met Yin Lauw en Peggy Fagnotti in gesprek tijdens de Pediscussie. Wat dreef Patrick zijn boeken te schrijven? En waarom is het zo belangrijk het Indische verhaal te delen? Martijn Beekman maakte een geweldige fotoserie van deze middag: it was getting hot there.
Den Haag, 8 maart 2025: Pediscussie in de Centrale Bibliotheek, Indo Café | Foto Martijn Beekman.
Senang producties 