Ik maakte onlangs een bijzondere reis… Soms vind je broederschap op plekken waar je het niet zoekt.

Verbinding zonder woorden.
Tien mannen.
Ieder met zijn eigen verhaal,
strijd en stilte.
Keken elkaar aan,
niet als vreemden,
maar als spiegels.
Ogen die elkaars diepte peilden,
hoe oncomfortabel ook —
alsof ergens, diep vanbinnen,
al een vuur werd aangestoken.

Ik was een van hen.

Daarna het lichaam —
drukpunten die herinnerden
waar spanning zich had genesteld,
verhalen vastgekoekt
in spieren en botten.

Rapé brandde in de neus,
een bittere poortwachter:
Laat los. Het is tijd.
De eerste vonk sprong over.

Toen kwam Chocobliss.
De Yellow Brick Road opende zich onder onze voeten,
leidde mij door lichtflitsen van paars, rood, goud —
kleuren die gloeiden als kooltjes in de nacht —
langs voorouders bij een meer op Java,
door de geur van melati in de ochtend,
vergezeld door dierbare handen, zacht en zeker.

Sommigen ontmoetten hun spirits,
anderen hun angsten.
Soms waren die gelijk,
soms vielen ze samen.
Anderen zonken diep,
raakten oud verdriet
dat altijd al om aandacht vroeg.

Dat bracht tranen
en bevrijding,
en in het midden van dat alles
het zachte weten:
mannelijkheid is ook durven voelen.

Zonder woorden bleef de cirkel heel.
Stil,
maar vol herkenning.

Dat is broederschap in het vuur:
zien zonder oordelen,
dragen zonder het te zeggen,
thuiskomen in jezelf
en ontdekken dat daar
ook de ander woont.

Uit: Ik was daar nog even
Een bundel mijmermomenten in wording – Patrick Wouters