Assimilatie, integratie en inburgering, thema’s op de 46e Pasar Malam Besar.
Over enkele weken verrijst op het Haagse Malieveld voor twee weken een ‘Indische stad’. Veel liefhebbers verheugen zich op dit jaarlijks terugkerend evenement. Door het hele land worden Pasar Malams georganiseerd die graag worden bezocht. De Haagse is de oudste en de grootste en heeft in het hart van velen een speciale plaats.
Het thema zal veel Indische mensen de wenkbrauwen doen fronsen.
“Indische migranten? Wij zijn Nederlanders hoor!”

Indische Nederlanders zien zichzelf niet als allochtoon. Strikt genomen zijn zij dat ook niet, al denkt het Centraal Bureau voor de Statistiek daar anders over.
De ‘successtory’ van de Indische Nederlander wordt er vaak bijgehaald in het debat over de (mislukte?) integratie in Nederland. Niet zonder trots wordt teruggeblikt op die tijd van toen: flink aanpoten, niet opvallen, doe maar gewoon en Soedah laat maar.

Voor mijn dochter van zeven is iedereen met een kleur een Chinees. Het geboorteland van mijn ouders noemt ze gemakshalve Chinesië. Vroeg of laat zal zij van Indië en Indo’s horen. Nu is het vooral iets van de buitenkant.
Ik was zes toen ik voor het eerst door een buitenstaander werd gewezen op feit dat ik een Indo ben (ik heb Indische ouders). Een buurvrouw die ons buurtkinderen niet kon uitstaan omdat wij zaten te klieren voor haar deur, riep me fijntjes toe: ‘Rot op, of ik schop je terug naar Indië.’
Een collega die mij complimenteerde met http://www.indischalbum.nl vond mijn fascinatie voor Nederlands-Indië wel frappant: ‘Leuk dat je je zo bezighoudt met Indië. Wat heb je met dat land? Je ziet er helemaal niet Indisch uit’
Blanke of bruine Indo, totok of weet ik veel, het maakt mij niets uit. Wie eenmaal gegrepen is door dát paradijs, laat het niet meer los.
Ik verheug me vooral op de bijdrage van Wieteke van Dort en Yvonne Keuls die een speciale voorstelling over inburgering zullen geven.