Verbijsterend goed. Zo zou je het concert nog het beste kunnen omschrijven dat de legendarische band Doe Maar gaf in een uitverkochte Kuip in Rotterdam. Met veel passie en een ongelofelijke portie speelplezier, bracht de band in twee uur en twintig minuten een dwarsdoorsnede van zijn tijdloze muziek. Een haast magische sfeer maakte zich meester van het publiek in het voetbalstadion, dat sinds jaar en dag uitermate geschikt is voor dit soort happenings. Want een happening was het. Ernst Jansz, Henny Vrienten, Jan Hendriks en Jan Pijnenburg, aangevuld met de onmisbare Joost Belinfante en bijgestaan door onder meer Eric Vloeimans en Jacob Klaasse, lieten in een strakke set horen en zien waarom zij de beste band van Nederland zijn, die met gemak een vol stadion in de ban houdt. Geen bombast of quasi poëtisch geleuter waaraan de Nederpop mank gaat, maar rechttoe rechtaan popmuziek, omlijst door ijzersterke arrangementen en nog immer relevant. Doe Maar anno 2008 heeft nog steeds reden voor bestaan: de band is nog lang niet klaar.
Gezien: donderdag 10 juli 2008 – Patrick Wouters

De kaarten voor dit concert van Doe Maar won ik bij een prijsvraag. Samen met mijn zoon van dertien toog ik naar Rotterdam voor zíjn eerste stadionconcert en míjn eerste stadionconcert in vijftien jaar. Na een Rolling Stonesconcert in die vreselijke echoput die de Arena heet, was ik sinds 1993 niet meer in een voetbalstadion geweest. Popmuziek in de Arena moet gewoon ‘verboden’ worden.
Het voorprogramma van Doe Maar had de ondankbare taak om de tijd tot 21.00 uur op te vullen. Jammer genoeg slaagden zijn daar niet in. De acts waren praktisch onverstaanbaar en Wouter Hamel had sterk kunnen eindigen met zijn hit, ware het niet dat hij koos voor een akoestisch nummer dat volledig verloren ging in de massa en daardoor uitgefloten werd (erg genant). Misschien was een film/docu over de band van pakweg tien, vijftien minuten een betere keuze geweest om het publiek op te warmen. Maar hoe dan ook, de sfeer zat er sowieso goed in en ik heb ook genoten van het genieten van anderen, mijn zoon voorop. Ik zat bovendien in een vak met muziekliefhebbers die niet de onhebbelijke gewoonte hebben om voortdurend te kwekken door een concert. De band genoot zichtbaar van de feedback van het uitzinnige publiek.
Lees ook het fascinerende boek Lijf aan Lijf, en zie in prachtige fotografie hoe Doe Maar groeide en groter werd dan zij aanvankelijk aan kon. On-Nederlandse toestanden, die anno 2008 haast niet zijn voor te stellen. Een bijzonder hoofdstuk in de Nederlandse popmuziek waaraan nieuwe bladzijden zullen worden toegevoegd.

Kijk en luister verder op www.doemaar.nl