“Hi Patrick, ik ben jouw oma. Welkom in Amerika.”
In de zomer van 1968 ontmoette ik voor het eerst (!) mijn grootouders langs moederskant. Enkele maanden na mijn geboorte in 1962, emigreerden zij naar de Verenigde Staten van Amerika.
Mijn opa had het al snel gehad met zijn vaderland. Het grootste gedeelte van zijn leven woonde hij in het moederland (voormalig Nederlands-Indië).
Omdat zijn toenmalige werkgever hem vroeg nog ‘even’ te blijven, repatrieerde hij pas in 1960 met de Zuiderkruis naar Nederland. Zijn gezin verbleef daar al sinds 1958 (!).
In mijn geboortejaar emigreerde hij met mijn oma en hun twee dochters naar Californië. Hij begon een nieuw bestaan op zijn 51^e. Mijn moeder bleef in Nederland achter.

Patrick op zesjarige leeftijd in de zomer van 1968 (California, USA)

The wonder years
Ik herinner me nog goed hoe ik als zesjarige rondstapte op het vliegveld van Los Angeles…

“Eet jij nog weleens thuis Pat?” Deze reactie op de zoveelste Indische maaltijdpost van mij op Facebook, deed me even nadenken: ik ga graag uit eten, iets wat ik nog steeds leuker vind dan koken: gezellig bijpraten, ngobrol. Maar nu luidt mijn antwoord: “Ja. Ik eet ook graag weer thuis.”
Ik heb een handvol foto’s uit het pré-internettijdperk waarop ik vol trots mijn Indische gerechten laat zien die ik in de tachtiger (!) jaren frequent maakte. In mijn early twenties verliet ik het ouderlijk huis voor een fraai tweekamerappartement in Oud Rijswijk. Ik ging op mijzelf wonen en nam mee:

• Indische recepten van mijn moeder, netjes overgeschreven en in een multomap verzameld.
• een blauwgewolkte BK rijststomer.
• een elektrische rijststomer van National: eerst rijst wassen en dan een vingerkootje water toevoegen.
• een wonderpan om pastei tutup en frikadel pan te maken: in mijn nieuwe stek had ik geen oven.
• een theelepel…

Huis van Lorrie: salon/woonkamer op de 1e verdieping

Het ‘huis van Lorrie’ staat bij architectuurliefhebbers bekend als het mooiste jugendstil pandje van Den Haag. Ook ik heb me buiten op de stoep vaak staan vergapen aan de vele prachtige details, zoals de fraaie messing art nouveau brievenbus met deurbel. Vandaag (donderdag 28/8) krijg ik samen met 29 andere gelukkige VVNK-leden de kans om dit monumentale woonhuis eindelijk eens van binnen te bekijken.

.

~ #GTKY [Get To Know You]

.

Vandaag hebben we weer een gastblog voor jullie, ditmaal van Patrick Wouters (communicatieadviseur & ‘verbinder’) over:

.

VERBINDEN

Offline of online: het is altijd leuk om nieuwe mensen te leren kennen. Een vriend van mij, ondernemer en conceptontwikkelaar, schreef het zo: “I am a passionate networker, who loves meeting new people and feel that letting go of a chance of meeting someone new is like throwing away a winning lottery.” Op de keper beschouwd, is dat ook zo. Expect the unexepected. En jezelf leren kennen? Dat kan iedere dag opnieuw.

Op deze zonnige herfstdag is er geen tijd voor melancholie. Wel voor reflectie. Ik heb zojuist een loopbaan- en ontwikkelassessment afgerond en het gesprek met de adviseur/psycholoog geeft me vleugels. Het was een goed reflectiemoment en een middel om beter inzicht te krijgen in mijn drijfveren en ambities. Sommige inzichten zijn nieuw…

De Rode Olifant stond al heel lang op mijn verlanglijstje van gebouwen die ik graag eens zou willen bezichtigen. Op zaterdag 21 juni ging mijn wens in vervulling en kon ik dit statige Amsterdamse School pand eindelijk eens van binnen bekijken tijdens de Dag van de Architectuur in Den Haag.

De Rode Olifant is een imponerend Amsterdamse School gebouw aan de rand van het Malieveld. Wie vanaf de A12 het centrum van Den Haag binnenrijdt, ziet het imposante kantoorpand aan het einde van de Utrechtse Baan voor zich opdoemen. Het voormalige hoofdkantoor van oliemaatschappij Esso dankt zijn bijnaam aan een sculptuur van een olifantenkop in de toren. En aan de warme roodbruine kleur van de 3,5 miljoen gebruikte bakstenen! De zandstenen beelden op de gevel en toren zijn gemaakt door de Haagse beeldhouwer Joop van Lunteren (1882-1958).