“Hi Patrick, ik ben jouw oma. Welkom in Amerika.”
In de zomer van 1968 ontmoette ik voor het eerst (!) mijn grootouders langs moederskant. Enkele maanden na mijn geboorte in 1962, emigreerden zij naar de Verenigde Staten van Amerika.
Mijn opa had het al snel gehad met zijn vaderland. Het grootste gedeelte van zijn leven woonde hij in het moederland (voormalig Nederlands-Indië).
Omdat zijn toenmalige werkgever hem vroeg nog ‘even’ te blijven, repatrieerde hij pas in 1960 met de Zuiderkruis naar Nederland. Zijn gezin verbleef daar al sinds 1958 (!).
In mijn geboortejaar emigreerde hij met mijn oma en hun twee dochters naar Californië. Hij begon een nieuw bestaan op zijn 51^e. Mijn moeder bleef in Nederland achter.

Patrick op zesjarige leeftijd in de zomer van 1968 (California, USA)

The wonder years
Ik herinner me nog goed hoe ik als zesjarige rondstapte op het vliegveld van Los Angeles…

“Eet jij nog weleens thuis Pat?” Deze reactie op de zoveelste Indische maaltijdpost van mij op Facebook, deed me even nadenken: ik ga graag uit eten, iets wat ik nog steeds leuker vind dan koken: gezellig bijpraten, ngobrol. Maar nu luidt mijn antwoord: “Ja. Ik eet ook graag weer thuis.”
Ik heb een handvol foto’s uit het pré-internettijdperk waarop ik vol trots mijn Indische gerechten laat zien die ik in de tachtiger (!) jaren frequent maakte. In mijn early twenties verliet ik het ouderlijk huis voor een fraai tweekamerappartement in Oud Rijswijk. Ik ging op mijzelf wonen en nam mee:

• Indische recepten van mijn moeder, netjes overgeschreven en in een multomap verzameld.
• een blauwgewolkte BK rijststomer.
• een elektrische rijststomer van National: eerst rijst wassen en dan een vingerkootje water toevoegen.
• een wonderpan om pastei tutup en frikadel pan te maken: in mijn nieuwe stek had ik geen oven.
• een theelepel…