Mijn trouwste metgezel van dit moment is Jimmy, een pracht van een kat van twee jaar oud. Een Maine Coon zonder stamboom, afkomstig uit Frankrijk.
Zijn bijnaam is zwerver, want sinds februari mag deze voormalige ‘binnenkat’ zelf in en uit het huis. En dat doet ‘m goed. Ik hoor van mijn buren waar hij zo nu en dan opduikt. Een veilig gevoel, want zo hoor ik nog eens waar hij zoal uithangt.
De laatste weken is hij al vroeg het huis uit en duikt hij plots op als ik onderweg ben naar mijn werk. Gemoedelijk begeleidt hij mij naar de bushalte. Vlak bij het kleine oorlogsmonument (waar de dorpsgenoten worden herdacht die het leven lieten in Nederland, Duitsland en op Java) blijft hij staan. Eerst omdat een grote rode kater dreigend naar hem keek. Later omdat het de natuurlijke grens van zijn territorium bleek te zijn: het monument, de brug en het stadhuis, vlak bij de dijk, de grote weg.
‘s-Avonds alls ik weer op weg naar huis ben springt Jimmy negen van de tien keren ergens vandaan om met te verwelkomen: etenstijd.