Zijn gitaar hing nonchalant over zijn schouder. Ondanks zijn sjofele kleding en verweerde gezicht, had hij iets charismatisch over zich.
De volle maan op het strand waar hij ronddoolde zorgde voor feeërike verlichting.
Hij vroeg of hij wat mocht spelen.
“Comes a time” was het lied dat hij zong en de mensen om de vuurkorf hingen aan zijn lippen. Twintig jaar geleden zong hij het voor het eerst op Nederlandse bodem, zich nog niet bewust wat de toekomst hem zou brengen.
Come a time when you’re driftin’
Comes a time when you settle down
Comes a time feelin’s liftin’
Lift that baby right up off the ground
Oh, this world keeps spinning round
It’s a wonder tall trees ain’t layin’ down
There comes a time
Tranen liepen over zijn wangen. Was het de wind? Waren het de blikken van de toegestroomde omstanders waar hij verlegen van werd? Het wegebbende refrein dat in de duinen weerkaatst werd, There comes a time?
Het ongrijpbare gevoel van geluk was alweer verdwenen, als voetafdrukken in het zand, geraakt door de vloed.
Het citaat is afkomstig uit Comes a time van Neil Young (1978)
Senang producties 
Prachtige tekst!
Is dit fictief of schrijf je over een bestaande singer songwriter?
Een tip van de sluier: Het verhaal is fictie/non-fictie, maar de straatmuzikant die model staat bestaat wel degelijk.
Zo’n 20 jaar geleden zag en hoorde ik hem voor het eerst in Den Haag. Comes a time was het lied dat hij zong. Ik en velen met mij kregen kippenvel van zijn ongekunstelde performance.
De jaren daarna zag ik hem aftakelen, maar nog steeds weet hij voorbijgangers te raken met eigen reportoire en liedjes van anderen.
hetzelfde effect dus als Roberta Flack met haar: Killing me softly with his song…dat zijn pas zangers he?
Die uitleg zou ik zo op een andere muzikant kunnen projecteren. Helaas …. 😦
De tekst (hoe klein ook) heeft een tijdje gerijpt. Ondanks mijn beperkte uitleg is er naar mijn gevoel nog steeds voldoende ruimte om een eigen beeld te creeëren bij de tekst. Per slot van rekening betreft het een tipje van de sluier… Mij gaat het om de sfeer die het oproept.
Uit reacties van andere lezers blijkt dat iedereen een andere zanger voor ogen heeft. Een enkeling noemt (stomtoevallig volgens mij) de naam van de muzikant die de aanleiding voor dit logje was.
Het maakt inderdaad niet uit wat er wel/niet waar aan een stukje prozatekst is. Als het maar iets oproept. Er iets gebeurt. Sfeer, zoals Patrick het noemt.
Maar door een zin als: twintig jaar geleden…….bodem, suggereer je de werkelijkheid. Zoiets kun je ook heel bewust doen als schrijver. Een songtekst noteren trekt het ook naar de werkelijkheid. Lezers gaan zich afvragen, bestaat die tekst ook nog ergens anders? De schrijver Wiebren Rijkeboer schreef zo een heel boek, over een bedachte rockband compleet met hun lp’s etc. Je wordt als lezer dan in verwarring gebracht. Ik denk dat zoiets goed is.
De werkelijkheid staat altijd model voor fictie, de schrijver is per slot van rekening ook een gewoon mens uit de bestaande wereld, meestal wordt een personage opgebouwd uit meerdere personen, maar het kan ook heel goed dat je voor een verhaal één bestaand persoon in gedachte neemt. Die persoon glijdt vanzelf af van de realiteit omdat jij als schrijver zijn gedachten en gedrag gaat invullen.
mmm, “Het wegebbende refrein dat in de duinen weerkaatst werd”
Ik kan het mis hebben, maar de duinen weerkaatsen niet zo erg dacht ik. Een beeld moet wel kloppen. Zo las ik eens ergens, iets over de `geur van vers fruit’, terwijl het juist rijp of rot fruit is dat geurt.