“Doe ik het goed?” Driftig zwaaiend met haar vlaggetje, papieren mijter op haar hoofd, zoekt Mei (vol verwachting) bevestiging bij haar leeftijdsgenootjes.
Haar moeder (adoptiemoeder is een woord dat Mei nog niet kent) kijkt trots naar haar oudste kind. Mei valt op met haar rode regenjas, goudkleurige huid met de rode wangetjes. In het land waar zij is geboren, het land van de muur, kennen ze hém niet.
De tekening opgerold en gestrikt met het rode lint en het wensje neemt hij dankbaar in ontvangst. Hij kent de grootste wens van Mei en haar ouders. De kamer op de tekening is nog leeg op de meubeltjes na. Volgend jaar, als hij weer naar haar dorp komt, zal haar zusje er bij zijn.
-
Volg
Volgend
Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
Senang producties 
Hoe mooi is het ook dat als een kind op een gegeven moment wel beseft dat het geadopteerd is, dat het bij een andere moeder geboren is, het gevoelsmatig de adoptiemoeder toch als de echte moeder ziet! Omgekeerd werkt dat net zo.
Mijn zoontje van vijf uit Ethiopie zong vanavond een zelfbedacht liedje:
Ik heb zo’n leuk
Ik heb zo’n leuk
Ik heb zo’n leuk moedertje!
Nouja, daar kun je als ‘adoptiemoeder’ weer even op voort! Vooral omdat het met hem best pittig is. Hij viert heel enthousiast het sinterklaasfeest, en met zijn bruine (ik zie het niet meer) snoetje speelt hij liever voor sinterklaas dan voor zwarte piet.
Ik heb hem verteld dat hij twee keer geboren is. Een keer in Ethiopie bij zijn moeder uit de buik en daarna bij mij opnieuw in mijn hart. Beetje EO-story, maar een kind vindt zo de bevestiging dat zijn komst goed is. Dat wij hem wel heel graag wilde ‘hebben’. Kinderen verlangen naar een geboorteverhaal. Willen zeker weten dat ze erbij horen. Heeft ie toch mooi voor op zijn biologische broer, twee keer geboren zijn.
@Mooney: Soms word je door programma’s als Spoorloos (hoe integer ook gemaakt) op het verkeerde been gezet, denk je dat adopteren een recept voor problemen is.
Toen ik afgelopen zaterdag dat (voor mij onbekende) kind zag bij de intocht in mijn dorp, had ik geen oog meer voor de Sint en zijn aanhang: zelden zag ik zo’n gelukkig stralend kind genieten in de herfstzon.
Adoptie is heel erg gecompliceerd. Het zou beter zijn als de kinderen in eigen land bij een gezin terecht zouden komen. Daar wordt wel een begin mee gemaakt, maar dat gebeurt nog kleinschalig. De kinderen komen uit Derde Wereldlanden. Adoptie is toch voor de rijkere gezinnen weggelegd.
In China vanwege de 1 kind-politiek (ik weet niet in hoeverre dat nu nog geldt) worden meisjes afgestaan omdat men een zoon wenst. In Ethiopie heb je veel aidswezen en wezen tgv ouders verloren bij Eritrea conflict. En nog meer ziekte en ellende. Maar ook om redenen die voor ons moeilijk te begrijpen zijn. Ik ken het verhaal van een meisje, Nunu. Haar vader is Moslim en was met een Christenvrouw getrouwd. Haar moeder stierf en de vader hertrouwde met een Moslimvrouw. Die vrouw zei: ‘Ik wil jouw halve Christenkinderen niet,’ en toen is Nunu, met waarschijnlijk nog broertjes en zusjes, op straat gezet en heeft de vader een nieuw gezin gesticht. Je hebt met enorme cultuurverschillen te maken. Ik vraag mij dan af; waarom komt die vader dan niet in de gevangenis? Een moeder die niet voor haar kind kan zorgen wel. Heel dubbel.
Spoorloos laat alleen de gevallen zien die op te sporen zijn. Ik heb een Koreaanse vriendin die in de jaren ’70 is geadopteerd. Gevonden bij de vuilnisbelt. Om het maar plat te zeggen. Die moeder vind je nooit meer. Plaats je een advertentie komen daar vrouwen op af voor geld. Ze is een heel leuke vrouw geworden die de balans tussen beide culturen goed weet te vinden.
In Ethiopie wordt een moeder die haar kind afstaat dus in de gevangenis gezet (geen pretje daar). Kinderen worden daardoor veelal anoniem afgestaan. Mijn zoon lag bv bij een paal langs de weg naar de kerk waar vaker kinderen ten vondeling worden gelegd. De politie heeft hem gevonden. Toch blijft ook dat verhaal duister. Wil je meer weten blijkt de betreffende politieman ineens heel ver weg geplaatst te zijn. Je hoort verhalen van vaders die als dood staan genoteerd, terwijl een ouder geadopteerd kind zeker weet dat de vader nog leeft (bv bij een sibling, twee kinderen tegelijk geadopteerd). Ze geven de vader dan als dood aan om de adoptieprocedure te vergemakkelijken.
In Spoorloos zie je veel gevallen van kinderhandel. Hoe op een slinkse wijze kinderen zijn afgetroggeld van ouders die er op dat moment even niet voor konden zorgen. Schrijnend. Ik zag laatst een Indonesisch echtpaar. Een buurvrouw zou even de zorg dragen voor hun dochter. Ze verkocht het kind voor adoptie. De moeder kreeg daarna een miskraam en een doodgeboren kind. Precies weet ik het niet meer. In ieder geval bleven ze ongewenst kinderloos. Het echtpaar (heel lief stel) was al die jaren bij elkaar gebleven, zonder hun zo gewenste dochter. Dat zijn misdaden. Maar die gevallen komen op tv omdat het te achterhalen valt. Dan denk je: Deze adoptie had niet gehoeven. De dochter had prima bij haar ouders kunnen blijven. Spoorloos geeft een beeld dat de meeste kinderen op die manier naar adoptielanden komen. Maar dat is niet zo. De meesten zijn wees. Hebben niks.
Adopteren is een alternatief. Het is beter voor een kind om in een gezinssituatie op te groeien in plaats van een kindertehuis.
Maar ik zie in mijn zoon de tweestrijd. Hoe klein ook nog,
van binnen is er iets kapot gemaakt. Maar dat maakt het ook heel bijzonder, hoe je samen met het kind moet knokken om zo’n kereltje een beetje stabiel in het leven te gaan krijgen. Hij kan heel boos zijn. Agressief. Maar als hij blij is, is alles blij. Hij wordt van heel eenvoudige dingen enorm happy. Ik denk dat je dat bij het meisje Mei hebt gezien.
http://www.adoptietrefpunt.nl
aardig om daar eens te lezen 😉
Dank je Inge. Ik weet van het bestaan af ja. Maar soms wil je juist wat los van de adoptie en meer kijken naar de hulpvraag van het kind in het nu. Ook al speelt de adoptie achtergrond een grote rol.