Marc Stakenburg gaat vandaag terug naar 28 november 1977 in een nieuwe voorstelling van het Theater van het sentiment. Muziek en herinneringen zijn de ingrediënten voor een mooie tijdreis. Reist u mee? Vanavond mag ik tijdens de voorstelling vertellen wat mij is bijgebleven van de legendarische KRO serie de Kris Pusaka waarover ik eerder schreef op mijn weblog. De dreiging die uitging van de muziek van de KRO-serie Kris Pusaka (we konden het net nog horen in het theater) is misschien wel sterker dan de herinnering aan de serie zelf. Komt het door de geheimzinnigheid die rond krissen hing? Een geheimzinnigheid die tot op de dag van vandaag voortduurt. Of verbeeld ik het me maar. Van de Stille Kracht (1974) ging eenzelfde dreiging uit en sommige scénes waren werkelijk huiveringwekkend en zie ik nog zo voor me. Dat beeld heb ik vreemd genoeg niet meer bij de Kris Pusaka. Komt het omdat de serie nooit is herhaald? Ik denk dat de KRO veel mensen een plezier zal doen om de serie in de kerstvakantie te herhalen. Dan zullen we het voor altijd weten. Zal het de makers van het Theater van het sentiment lukken dit voor elkaar te krijgen? Of zijn ook van deze serie de banden gewist …
Soms kan iets beter een herinnering blijven. Ik herinner me van de kris van Pusaka dat het mysterieus was. Je kon via de televisie op reis. Zat er middenin. Maar waarschijnlijk zal het nu traag aandoen en door onze inmiddels verwende manier van naar film kijken kan het tegenvallen. Niettemin zou ik toch graag de herhaling willen zien. Floris doet het thuis ook nog goed. En niet uit nostalgie. Mijn zoon van negen vindt het ook leuk. Iets dat goed in elkaar zit, moet de tand des tijds doorstaan. Ik ben heel erg benieuwd naar hoe ik de kris van Pusaka nu zal ervaren. Dus ik hoop met je mee op een herhaling.