Deze dasspeld van Yogya zilver kreeg ik jaren geleden van mijn moeder. Zij kreeg hem op haar beurt weer van haar vader. Wie dit krisje aan mijn opa heeft gegeven kan ik niet meer achterhalen. Een erfstuk? Wie zal het zeggen. De juwelier die het kleinnood indertijd reinigde was wel onder de indruk. Ik bewaar de dasspeld in een klein doosje, bij de trouwring die ik niet meer draag en andere zogenaamde kostbaarheden ergens onder in een lade. Mijn zoon die het doosje vindt, komt gretig met de buit naar mij toe: "Papa, mag ik dit hebben als jij dood bent?" "Uh, ik hoop dat dat nog heel lang duurt als je het niet erg vindt, maar het is goed hoor." Dochterlief heeft een aantal Indische boeken uit mijn verzameling al tot de hare gerekend. Dat scheelt later een hoop gekibbel. Ik heb geen antiek of oude sok met geld, geen aandelen of obligaties. Er valt dus weinig te verdelen, behalve dan boeken en CD’s waar de jongste van het stel briefjes met haar naam heeft tussengestopt.