Uit: 2006

Deze dasspeld van Yogya zilver kreeg ik jaren geleden van mijn moeder. Zij kreeg hem op haar beurt weer van haar vader, Philip Pernet (1910-2002).
Wie dit krisje aan mijn opa heeft gegeven kan ik niet meer achterhalen. Een erfstuk? Wie zal het zeggen. De juwelier die het kleinnood indertijd reinigde was wel onder de indruk en had zichtbaar interesse. Ik hapte niet toe.
Ik bewaar de dasspeld in een klein doosje, bij de trouwring die ik niet meer draag en andere kostbaarheden ergens onder in een lade.
Mijn zoon die het doosje vindt, komt gretig met de buit naar mij toe:
“Papa, mag ik dit hebben als jij dood bent?”
“Uh, ik hoop dat dat nog heel lang duurt als je het niet erg vindt, maar het is goed hoor.”
Dochterlief heeft een aantal Indische boeken uit mijn verzameling al tot de hare gerekend. Dat scheelt later een hoop gekibbel. Ik heb geen antiek of oude sok met geld, geen aandelen of obligaties. Ook geen eigen huis meer. Er valt dus weinig te verdelen, behalve dan wat Indische kunst, boeken en CD’s waar de jongste van het stel briefjes met haar naam heeft tussengestopt.