Woensdag 8 april 2020 

Het gedrag van Nederlandse weggebruikers zegt alles over hoe we ons gedragen tijden de coronacrisis: geen afstand houden, bumperkleven, elkaar de ruimte niet geven. In de supermarkten is het niet anders. In het openbaar vervoer dito. Zelfs nu. Het besef dat het anders moet dringt langzaam tot de mensen door. De 1,5 metersamenleving (ik hou zelf ruim 2 meter aan) heeft zijn intrede gedaan. Ik schud mijn hoofd bij het zien van sommige lege vakken in de supermarkten. Probeer al weken desinfecterende handsoap te scoren. Uiteindelijk maar een 5 literfles besteld via een Haagse boekhandel(!) want de schappen in alle supermarkten in mijn stad bleven leeg. Toiletpapier hoef ik niet in grote voorraad te hebben. Indische mensen kennen sinds jaar en dag de botol cebok of de toiletdouche.

• 

De crisis zorgt voor een herstart op vele vlakken. Mother Nature vaart er wel bij en komt op adem. En wij mensen stellen ons de vraag: dit kan zo niet meer. De manier waarop we met elkaar leven en omgaan. De manier waarop produceren (overproductie). De manier waarop we met dieren omgaan (ik ben zo goed als vegan). Het is weer tijd voor de economie van het genoeg. Tijd voor bezinning. En als we niet luisteren, zullen we moeten voelen: moeder natuur dwingt ons daartoe. Neemt niet weg dat de klap groot is. Want wat als je niet thuis kunt werken? Omdat de combinatie werk en privé uit de hand loopt? Dat mensen hun werk verliezen en de economie een optater krijgt. Ik klap mee voor iedereen die werkt in de vitale werkprocessen, in de zorg, in het onderwijs. Maar het geeft iets ongemakkelijks. Mensen die zonder persoonlijke beschermingsmiddelen moeten werken. Als dit voorbij is, hoop ik dat wat krom is, recht wordt gezet.

Vrijdag 17 april 2020 

Ik heb geen idee van de dagen meer. In mijn vrije tijd schrijf ik verder aan mijn boek. Ik ben gezegend met een fijne, lieve partner. Zou met geen ander in quarantaine willen zitten. Dankbaar dat we in een ruim en licht appartement wonen. Mijn kinderen mis ik enorm. Op mijn verjaardag kreeg ik onverwachts bezoek van ze. Dat ontroerde me enorm. Echt vreemd om in je huis dan afstand te moeten bewaren.

Toch zie ik voordelen van deze intelligente(!) (zeg maar gerust ontwrichtende) lockdown. Wie niet met zichzelf of anderen kan samenleven heeft het zwaar. We zijn sociale wezens. Dus sociale isolatie is niet natuurlijk, maar gelukkig kan ik goed lange tijd op mezelf zijn. De ouders met jonge kinderen benijd ik niet. Inspirerend hoe sommigen het oppakken. En dan de horeca. Sommige Haagse ondernemers hebben gelijk werk gemaakt van de nieuwe werkelijkheid. We steunen er twee door regelmatig wat bij ze af te halen.

Ik ben gefocust. Thuiswerken profiteert ervan. De contacten met collega’s zijn intensiever. Op afstand, maar dichterbij dan ooit. Die samenhorigheid is bijzonder. Ik vind mezelf productiever en efficiënter. Even geen last van onze vergader en e-mail gedreven werkcultuur, met zo weinig tijd voor reflectie en waar we voortdurend als de brandweer lijken uit te rukken. Of lijkt dat maar zo? Nog steeds wordt veel overlegd en vergaderingen achterelkaar gepland. Zonder de broodnodige tijd voor verwerking. Natuurlijk moeten sommige zaken met stoom en kokend water worden uitgevoerd. Maar voor het overige is dat echt niet nodig. Het is tijd voor vertraging. Drukverslaafd of niet: deze crisis is een harde reset. Nodig voor verandering en groei. Een pas op de plaats. Verander je mee? Groei je mee?