New York, New York, maandag 8 december 1980

Opnieuw beginnen
In de zomer van 1980 schreef de Hitkrant dat HIJ na een pauze van pakweg vijf/zes jaar in de studio was gesignaleerd. Een muzikale comeback waarnaar ik reikhalzend uitkeek. En niet door mij alleen.
Als voorbode van wat zou komen, draaide mijn favoriete radio diskjockey Frits Spits zijn nieuwe single: (Just Like) Starting over. Als vriend van de Avondspits was ik dagelijks even na zessen aan de radio gekluisterd. Huiswerk makend. We aten altijd vroeg, voor vijven. Die stem, die sound: vijf jaar pauze hebben hém goed gedaan zei Frits Spits in zijn afkondiging van de plaat. In mijn herinnering was het vrijdag 24 oktober. De zaterdag erop kocht ik de single bij Radio Modern in Winkelcentrum In de Boogaard. In de pauze van mijn zaterdagbaantje bij Toko Menuet. Nog geen maand later stond ik weer bij Radio Modern. Het album Double Fantasy kreeg als ondertitel A Heart Play. De dialoog tussen man en vrouw in goede én slechte tijden raakte mij meteen in het hart: live is what happens to you, while you’re busy making other plans. Niet iedereen kon deze domestic bliss waarderen. Maar dat veranderde snel…

Walking on thin ice
De weken voor Kerst 1980 stonden in het teken van de promotie van Double Fantasy: grote interviewsessies, plannen voor een Europese tour in 1981 en het realiseren van de follow up: Milk and Honey. Dat Double Fantasy niet de klapper werd waarop gehoopt deerde hem niet:
“That’s okay. We still got the family.”
Zijn aandacht richtte zich de dagen vóór maandag 8 december op een ander huzarenstukje: Walking on thin ice waarop hij hypnotiserend lead guitar werk liet horen, opgenomen op donderdag 4 december:
I may cry someday,
But the tears will dry whichever way
And when our hearts return to ashes
It’ll be just a story.

Het nummer met een profetische tekst van de liefde van zijn leven was nog niet af. De overdub van de lead guitar stond voor maandagavond de 8^e gepland, in de Record Plant Studio.
Thuis luisterde hij onafgebroken naar de track. Ook dat weekend.
Zaterdag de zesde richtte hij zich tot het Britse publiek tijdens een lang BBC-interview met een nogal vervelende Britse radiomaker.
De stilte van de zondag leek op de doodse stilte voorafgaand aan een tsunami zou zijn vrouw later vertellen.

Maandag 8 december is een ongewoon warme winter dag voor New Yorkse begrippen. In appartement #72 in het Dakota appartementencomplex bij Central Park West is het stel ondanks de korte nacht vroeg opgestaan. Het ochtendritueel verschilt niet veel van de andere dagen, maar vandaag zou knap druk worden.
Ontbijt, half acht, beneden bij Café La Fortuna met cappuccino. Samen. Zonder beveiliging. Want dat was New York voor hem: ongestoord kunnen rondlopen. Zo ook naar de buurtkapper Viz-à-Viz voorafgaand aan de fotoshoot met Annie Leibovitz om 11:00 uur. Mijn favoriete foto’s van hem uit dat jaar zijn door Leibovitz gemaakt. Die dag blaakte hij van zelfvertrouwen en positiviteit. Hoopvol en blij met zijn hervonden creativiteit. In het interview met RKO-radio dat tegen één uur in de middag plaatsvindt, komt dat allemaal samen. Het leven begint bij veertig.

“Wil je dat ik dit signeer?”
Het is donker. Een aarzelende fan drukt zwijgend het album in zijn handen. Ondanks dat hij haast had, zette hij zijn handtekening met aandacht op de hoes: John Lennon 1980.
“Is dit okay?
“John, we komen te laat!”
Zijn vrouw zou zich later herinneren dat ze een beetje geïrriteerd was: waarom nog een handtekening?
Het werk in de Record Plant studio verloopt vlot, tot laat in de avond. Morgen weer een dag. Een hapje eten laat hij schieten: hij wil zijn vijfjarige zoontje zien. Sean is nog op.
Even na 10:45 uur stopt John Lennon één keer teveel op straat.

Rijswijk, maandag 8 december 1980

In de stad waar ik opgroeide is het zes uur later dan in New York. Het hele jaar door. Tijdens de wisseling van de wacht tussen de afspraak met  Annie Leibovitz en het interview met RKO-radio zal het in Nederland rond 18:03 uur zijn. De radio staat aan. De Avondspits begint. Geen huiswerk die avond. Ik leg de laatste hand aan een artikel over John Lennon voor de schoolkrant. De tekening, gebaseerd op het album Rock ‘n’ Roll is tegen elven af.
In New York wachten John en Yoko op de limousine die hen naar de studio brengt. John zet nog één handtekening:
“Is dat alles wat je wilt?”
Een fotograaf legt het moment vast. De ‘fan’ zou blijven wachten op de 72^e straat.

Voor het slapen gaan leg ik nog één keer de LP Double Fantasy op de draaitafel. Tevreden over mijn artikel en tekening:
Hard times are over
Hard times are over
Hard times are over, over for a while
De muziek van Yoko Ono op dit album sla ik niet over. Muzikaal en tekstueel heel avontuurlijk. De dialoog tussen man en vrouw versterkt elkaars composities.

In de vroege ochtend van dinsdag 9 december, even na zeven, maakt mijn moeder mij wakker:
“Zal ik je wat vertellen?
John Lennon is dood.
Hij is vermoord…”

Verder lezen en kijken

• John Lennon’s Last Days: A Remembrance by Yoko Ono
• What Happened on John Lennon’s Last Day
• Annie Leibovitz’s foto’s
• Het laatste interview met John Lennon
• Laat me slapen (Acda en de Munnik beschrijven uitstekend hoe ik mij als 18-jarige die ochtend voelde).
• Gimme some truth (afspeellijst Spotify, remixes 2020)
• De tekening bij het schoolkrantartikel is kwijtgeraakt tijdens een verhuizing…maar er wordt nog steeds naar gezocht. Het artikel werd uiteindelijk een in memoriam.