Een vlaag van ontroering overviel mij tijdens de inauguratie van Joseph Biden en Kamala Harris, die ik live volgde op CNN. De Nederlandse televisieverslaggeving liet ik links liggen: te veel gepraat om het praten naar mijn smaak. Vooral tijdens cruciale momenten. Ik wilde dit historisch moment unabridged, ongepolijst ervaren en schakelde op tijd over.
Twaalf jaar waren inmiddels verstreken sinds dat andere moment van hoop en verandering: de inauguratie van Barack Obama op 20 januari 2009.
Twaalf jaar later. Vier jaar ná de Amerikaanse nachtmerrie van onbeschaamd, onverhuld racisme, discriminatie, uitsluiting, leugens, bedrog, ophitsing en desinformatie, dat een apotheose kreeg met de bestorming van het Capitool. De Trumpjaren: een gevalletje ‘klimaatverandering’, waar massaal en bewust vóór gekozen is en ebt nog steeds na. “This is not America”, … ik dacht het wel.

Ik zet mijn kaarten op de jeugd. Amanda Gorman raakte mij in het hart met The Hill We Climb. Haar verzoenende gedicht, een geweldig spoken-word-voordracht gaf vertrouwen en maakte veel los. Er is hoop. Hoop doet leven.

De kater kwam echter sneller dan ik verwachtte. Helen, herstellen wat stukgemaakt is in vier jaar tijd is geen gemakkelijke opgave. Sneller dan ik hoopte ging iedereen over tot de orde van de dag. Het politieke spel kreeg weer vrij spel. Democraten en Republikeinen nemen elkaar de maat: Biden wittebroodsweken gunnend. Europa, China en Rusland kijken toe en trekken hun plan (of vervallen in apathie, zoals in het geval van Europa).
In Nederland struikelen politici over elkaar heen met verkiezingen in zicht en schetsen ons nieuwe vergezichten. Stoere spierballentaal uitkramend en heftig gesticulerend. Hoe grover hoe beter. Burgemeesters, bewindspersonen en lijsttrekkers op de eerste rij. Gevolgd door vreselijk leuterend ‘duidend’ dagelijks tijdverdrijf in talk- en nieuwsshows (met telkens dezelfde gasten). Ik merk: ik word somberder en somberder. Wat doe ik mijzelf aan? Waarom kies ik hiervoor?

Gebruik je stem
Na weken van innerlijke rust, gevoed door zelfreflectie en bezinning, word ik onrustig en ongerust. Ook mijn boosheid en verontwaardiging zoeken een uitlaadklep. Hoe heeft het zover kunnen komen? Waarom grijpen we niet in, sturen we niet bij, leren we niet van onze fouten? Waarom weer wachten tot een volgende Parlementaire enquête en dán pas beterschap beloven? Ga ik wéér stemmen voor hoop en verandering?
Het roer moet om. Klaar met het kortzichtige politieke spel. Roepen we sinds de verkiezingen van 15 mei 2002 niet steeds het-is-tijd-voor-nieuwe-politiek? Negentien jaar later!
Het moet mij van het hart: ik vind de wijze waarop wij, waarop Nederland deze crisis aanpakt onvergeeflijk: zwabberbeleid zonder perspectief. Hetzelfde geldt voor de vaccinatiestrategie- en stagnatie. Ik wil mild zijn, maar het lukt me niet. En dan heb ik het nog niet over de ontluisterende kindertoeslagaffaire. Laat staan de inmiddels mainstream manier waarop in onze samenleving (al dan niet in light variant) moslims worden weggezet. Ik maak me zorgen om onze jeugd. Wat laten wij voor hen na.
Ik ben maatschappelijk betrokken, maar geen lobbyist of politiek actief. De enige manier om iets van invloed te hebben is gebruikmaken van mijn stemrecht. Wil je verandering? Laat op zijn minst je stem niet verloren gaan!

Save the world – save yourself
Het kan. Ik geloof er nog steeds in. Ook al komt het vandaag van ver. Er zijn ook andere manieren van invloed uitoefenen.
Een nieuw decennium geeft hoop en perspectief. One world one people? Kunnen wij mensen het verschil maken?
Verander de wereld, begin bij jezelf roep ik sinds jaar en dag en handel er zo goed en zo kwaad als het kan, naar. Iedere dag kun je opnieuw beginnen: je eigen gedrag, je eigen doen en laten veranderen. Met bezieling, moed, humor en positiviteit, met ups én downs. Met vallen en opstaan. Telkens weer. Geïnspireerd door zoveel moois, maar je moet het wel zien.

Wir shaffen es, met elkaar. Zelfs als moeilijk wordt: het is niet onmogelijk. Ik wil niet in een polarisatiefuik terechtkomen. Ik wil het gesprek en de dialoog blijven voeren. De verbinder zal ik zijn. Maar eerlijk is eerlijk: niet meer met iedere agressieve roeptoeter, ‘coronaverzetsheld’ of populistisch politici. Soms moet je duidelijk zijn over je eigen grenzen.

Tot slot. Stel jezelf de vraag: willen we de wereld blijven uitwonen? Is de wijze waarop wij met natuur, mens en dier omgaan in het licht van 2020 normaal? Kan het anders? Moet het anders? Yes we can! Laat van je horen. Wees niet onverschillig. Met elkaar kunnen we het verschil maken. Jij en ik. We hebben een keuze. Count me in. What about you?

De afgelopen weken werd ik geïnspireerd door blogs van onder meer Johan Fretz, Augusto de Campos Neto, Clarice Gargard, Shervin Nekuee, Pema Nooten, Scott Schotsborg en Evert van der Zwan.

Patrick Wouters