Namasté zeg ik als collega B nadert om mij de hand te schudden.
“In onze cultuur schudden we elkaar de hand, Patje.”.
“In Jouw cultuur wassen ze geen handen na het plassen vriend.”

We schieten in de lach. Zo gaan wij al jaren met elkaar om. Wij respecteren elkaars wijze van begroeten: jouw vrijheid is mijn vrijheid.
Ik schud geen handen meer. Mijn naasten, geliefden, familie, vrienden: ze krijgen een hug van mij. Een echte brasa. En die drie zoenen op de wang : please no! Op kantoor is het druk. Veel te druk naar mijn smaak. Files op de weg en bij de liften. Fijn om alle bekende gezichten te zien. Nou vooruit: een boks of een rechterelleboog dan.

Ik ben niet bang voor Covid19. Wel huiverig voor het gedrag van mijn medemens. Moet meteen denken aan dát mens dat mijn moeder in de supermarkt uitkafferde omdat zij te traag zou zijn en dat het mijn moeders schuld was dat zij nu een mondkapje droeg en nergens meer heen kon. Aan vuige demonstranten die tegen de coronamaatregelen en vaccinaties zijn en doodleuk met galg en Davidster rondlopen. En onzin rond bazuinen over medische apartheid. Coronaontkenners etc. Maar ook aan ophitsende nationale en internationale politici die van polariseren, haatzaaien, fake news en desinformatie verspreiden een levensmissie maakten. Om over wat momenteel gaande is in de zorg maar te zwijgen. Ik ben er klaar mee.

Wat een afgelopen 1 ½ jaar. Na die gesel van persconferenties, gespeend van iedere vorm van empathie. In een taal en op een toon alsof we debielen waren. Schoolmeestersjargon. Na ruim anderhalf jaar onnavolgbaar, reactief zwabberbeleid, maak ik de balans op en trek mijn eigen plan.
Het zal ook voor bewindspersonen en ambtenaren even slikken zijn. Het KPGM-rapport, de reconstructies en onderzoeken naar het Nederlandse coronabeleid door onder meer Nieuwsuur. Ik denk nog steeds aan de verontwaardigde schijnheilige reacties toen BIJ1’s Sylvana Simons sprak van beleid waarbij doden vielen. Maar goed. Ga er maar aanstaan.
Het is duidelijk dat Nederland de maatregelen veel te vroeg losliet. En je vraagt je af: luistert dit demissionaire kabinet überhaupt wel naar deskundigen of naar het Parlement en de eigen burgers?!

Zelf heb ik al lang afgewogen af wat ik behoud of niet. De balans opgemaakt wat de afgelopen periode voor mij betekende. Mijn kring weet waarom ik een mondkapje draag op drukke plaatsen. In heel veel landen is het ook geen enkel probleem. Wij Nederlanders zijn toch een vreemd en zeikerig volk. Geef ons regels. Geen adviezen.

Elkaar de ruimte geven en gunnen. Letterlijk en figuurlijk. In de supermarkt, in het verkeer etc. Ik was erg blij met de stickers op de grond, de looprichtingen etc. En ook de algehele hygiënemaatregelen in supermarkten en restaurants bevielen mij. Terug naar het oude normaal hoeft voor mij niet. De natuur kon op adem komen. Helaas: het milieu en het klimaat zijn weer onderwerp van doorschuiven naar volgende generaties. En wij? Wij vallen terug op pré-coronagedrag.

Ook de grens van mijn ruimdenkendheid komt aardig in zicht. Ging ik tot nu toe bevlogen het gesprek aan, tegenwoordig zet ik alleen nog maar mijn bril van verwondering op. Een gesprek tussen uitersten: spreken voor dovemansoren.
De ophef over het coronatoegangsbewijs. Ik snap het niet. Je hebt wel degelijk een keuze. Drie zelfs. Maar gevaccineerd met klachten en niet laten testen is net zo dom en onverantwoord als je meteen gaat dansen met Jansen. Gevaccineerd zijn is geen vrijbrief om je toch aan de simpele basisregels te houden.

Ik heb nog nooit zo verlangd naar een persconferentie. 😉