De stad
waar mijn ouders
elkaar voor het eerst zagen.
Oudjaarsdag.
31 december 1956.

Een ontmoeting
tussen oud en nieuw,
tussen aftellen en beginnen,
zonder te weten
wat zou volgen.

Surabaya.
Heldenstad.

Waar vrijheid niet werd gevierd
maar zwaar bevochten,
straat voor straat,
lichaam tegen lichaam.

De geschiedenis ligt hier
niet alleen in musea
maar in het stof,
in muren die niet vergeten,
ook al lopen mensen eraan voorbij.

Want het leven
— hier, zoals overal in de archipel —
is gericht op vandaag.
Niet op gisteren.
Niet op morgen.

Maar op eten, werken, doorgaan.
Overleven is een werkwoord.

Surabaya, 2025.

Ik flaneer
over Jalan Tunjungan.

Jeugd, gezinnen,
lichamen dicht bij elkaar.
Ze poseren gedwee,
alsof de stad even stil moet staan.

Instagram.
TikTok.
De tijd vastgehouden
in handen en schermen.

En ik?

Ik laat me rijden
in een Bluebird,
doorkruis een stad
die ik altijd heb liefgehad
zonder haar ooit volledig te kennen.

Oud en nieuw wisselen elkaar af.
Het jaar kantelt.

En ergens,
tussen toen en nu,
tussen herinnering en beweging,
zit ik op de achterbank,
kijk vooruit,
terwijl alles
met me meereist.