Mijn kinderen vinden dat zij de leeftijd hebben om helemaal alleen te kunnen rondbanjeren op de Pasar Malam Besar. “We hebben toch een mobieltje?” is hun antwoord als ik bezwaar maak.
Uitgerust met beltegoed voor pakweg twee korte gesprekken én tien euro de man, stuiven ze voor mij uit de Grand Pasar op. Op weg naar stands waar “mooie dingen gekocht kunnen worden.”
Mijn zoon van twaalf gaat bedachtzaam te werk. Hij kan goed sparen en slaagt er altijd in zijn spaartegoed te verdubbelen, waardoor grotere uitgaven kunnen worden gedaan, zoals de zoveelste zwaardenset. Mijn tienjarige dochter heeft ook eigen geld meegenomen. Ze vindt dat vandaag iedere cent uitgegeven moet worden en krijgt het voor elkaar, dat ik toch weer bijleg: “Pap, ik heb nog maar 1 euro nodig, please!” Ze zal het nog drie keer vragen. Ook zij verdubbelt op haar manier geld en koopt er "allemaal Indische dingen" van. De jongste van zeven weet het verschil tussen een muntstuk van 2 euro en een verkreukeld briefje van tien, maar vindt ‘harde’ valuta, pas echt geld: “Pap, heb je nog muntgeld voor mij, dat je niet meer nodig hebt?”
Op een afstand zie ik ze slenteren. Van tent naar tent. Van stand naar stand.Ze krijgen het op de een of andere manier voor elkaar, dat ze door verkopers worden gematst en meer krijgen dan ze uitgeven. Slentershoppen is momenteel hun drijfveer om naar de Pasar te gaan. Maar na al die jaren zie ik dat ze inmiddels hun eigen Pasarrituelen hebben: proeven bij deze of gene, Paatje Pheff gedag zeggen, hangen bij de kunstenaars, gezellige praatjes maken (zoals papa), vragen om stickers en zeuren of er nog iets voor kinderen te doen is.