Blijf thuis!
Samen kunnen we dit aan

Sigmund 25 en 26 april 2020 – Peter de Wit

Ik voel me best wel ongemakkelijk als ik langs de waarschuwing rijd: onderweg voor onze boodschappen en die van mijn moeder. Ben ook buiten om mijn gedachten te verzetten en een down en verdrietig gevoel te onderdrukken dat zo nu en dan op popt.
Het is druk. Mensen houden weinig afstand. Het lijkt of niemand het iets kan schelen. Op de weg en op straat. Jammer voor hen dan. Ik neem mezelf in ieder geval serieus en hou afstand en loop met een grote boog om mensen heen.
In de supermarkt houd ik de winkelwagen achter mij in plaats van vóór. Het gezin dat me op de hielen zit moet nu wel 1,5 meter/2 meter aanhouden bij het afrekenen. You wanna save humanity, but it’s people that you just can’t stand, zong John Lennon al in de laatste zomer voor zijn dood: snap er niets van. Is Nederland opeens van de aanraakcultuur? Kluitjesvolk!

Zolang er geen vaccin is blijft deze vorm van lockdown voorlopig bestaan ben ik bang. Met elkaar zullen we de 1,5 meter samenleving moeten vormgegeven. Of we willen of niet. En wie niet wil horen, moet voelen: dan wordt de lockdown alleen maar erger. Ik bang voor opleving en terugval.

De hele mikmak aan festivals, concerten en noem maar op naar het najaar verschuiven heeft totaal geen zin. Horeca open? Voor sommige ondernemers is het mogelijk. Hun creativiteit maakt me blij (slimme voorbeelden uit Azië en USA pikken ze op).

Reizen?
No way! Ik zie mezelf dit jaar niet meer naar Indonesië gaan. Mijn vlucht naar Bali eind april is geannuleerd. Van kennissen uit Surabaya en Jakarta hoor ik hoe vreselijk het is qua aantal besmettingen en doden. Veel inwoners van Java lappen de maatregelen aan hun laars. Ramadan of niet.
Op Bali is de situatie totaal anders. Niet zo zorgelijk naar verluidt. Maar het hele plaatje voor Indonesië is niet compleet. Betrouwbare informatie is niet beschikbaar. De pandemie wordt ook als politiek middel gebruikt. Reken maar dat de werkelijke aantallen minimaal 30% hoger liggen appt een vriend me.
Afijn. Hoe graag ik ook wil: niet ingeënt op vakantie is onverantwoord en zinloos (en het vaccin laat logischerwijs op zich wachten). De zorg in Indonesië kan het niet aan. Dus zoek ik het ook niet op. Hoe graag ik daar ook enkele projecten had gesteund, want ook daar is de financiële situatie vreselijk. Waar niet momenteel 😦
Moet het hoogseizoen als verloren worden beschouwd?

Mijn Instagramaccount wordt momenteel gespamd met advertenties van mondkapjes en ander persoonlijke beschermingsmiddelen. Mijn bestelling is al een maand onderweg. Ik wil niet onbeschermd op pad  (voor mezelf en anderen) en zeker niet in het OV. Tenminste niet nu… de trams in Den Haag zitten schrikbarend vol en de mensen dicht op elkaar. Onbegrijpelijk.

In de lift van ons appartement mag telkens maar één stel of 1 persoon. Twee oudere bewoners willen serieus instappen tijdens een tussenstop. “Wil je niet met ons in de lift?”
“Nee!”, zeg ik resoluut. De man lacht. De deuren sluiten zich.
“Ik vind het zo overdreven”, hoor ik zijn vrouw nog net zeggen.

Ik voel me niet schuldig als Scott en ik in de avond een lange autorit maken door Den Haag. Toerend door mijn geboortestad langs lanen en mooie nieuwe en oude wijken. Genietend van de zon, fascinerende bouwstijlen en het besef dat we het goed hebben en mazzel.